شناخت معبود و آفریدگار، محّبت او را در دل ایجاد می کند و این محّبت ، انسان را به پرستش وعبادت و اظهار کوچکی و تواضع در برابر عظمت او وا می دارد.
نماز ، جلوه ای از بندگی انسان در پیشگاه و مظهر عبودیت و عبادت است.
آنکه «بنده» آفریدگار است و این بندگی را احساس می کند و می داند و باور دارد ، در برابر او مطیع فرمان است و در پیشگاهش سر بر خاک می نهد و قامت خم می کند و به سجده می افتد و با وی راز می گوید و نیاز می طلبد و آن خالق بی همتا را که سررشته دارِ اوست ، به عظمت و پاکی می ستاید.
چرا عبادت؟
فلسفه آفرینش انسان ، بندگی و عبادت وعبودیّت است. این صریح کلام الهی در قرآن کریم است که می فرماید:
